Spelar via Spotify Spelar via YouTube
Hoppa till YouTube-video

Laddar spelare ...

Skrobbla från Spotify?

Anslut ditt Spotify-konto till ditt Last.fm-konto och skrobbla allt du lyssnar på från alla Spotify-appar på alla enheter eller plattformar.

Anslut till Spotify

Avvisa

Vill du inte se annonser? Uppgradera nu

Hammers Of Misfortune - 17th Street

Hammers Of Misfortune es una banda de culto, con algunos discos a sus espaldas dignos de quitarse el sombrero. Y también de esas bandas que resulta ser toda una pesadilla para quienes les guste etiquetar la música. Y es que las influencias del sexteto californiano son cuantiosas: heavy metal clasicote, rock psicodélico, metal progresivo, doom metal, folk, e incluso black metal en sus inicios. Para bien o para mal, en sus últimos años nos han puesto las cosas bastante más fáciles en este aspecto, ya que han ido evolucionando hacia un sonido menos ecléctico y más centrado. Ya iniciaron ese camino con su tercer trabajo The Locust Years, lo continuaron con Fields / Church of Broken Glass, y siguen en sus trece con este 17th Street. Del glomerado de influencias de sus inicios, ahora queda ya poco. No obstante, no han perdido su sonido característico, ya que la base de su sonido siempre ha sido el metal progresivo de corte psicodélico. Y esto es lo que nos encontramos aquí, manteniendo, eso sí, una importante carga de heavy clásico, y como novedad, incorporando cierto toque stoner. El resultado es un sonido que recordará a unos Uriah Heep más endurecidos.

Para quien no conozca el grupo, decirle que Hammers Of Misfortune se ha caracterizado siempre por incorporar varios vocalistas. Llegando hasta tener 4 diferentes en su primer trabajo. Son docenas los vocalistas que han pasado por la banda. Esta tendencia con el tiempo se revirtió, pues ahora tenemos solo a un desconocido Joe Hutton a las voces, recién incorporado a la banda. Un tipo que hace un trabajo soberbio, ya que su voz encaja perfectamente en los pasajes más pesados y psicodélicos del disco. Aunque en ocasiones se le nota algo falto de fuerza, especialmente en los fragmentos más rápidos. Ocasionalmente, su teclista Sigrid Sheie nos deleita con su dulce voz, ofreciendo un bonito contraste de voces. Teclista que, aunque en el apartado vocal esta menos presente que en anteriores trabajo, a las teclas sí que ha cobrado mayor protagonismo. Su nueva y jovencísima guitarrista Leila Abdul-Rauf también aporta su voz en momentos muy puntuales. Aunque en mi opinión estas sobran, ya que son registros en los que el propio Hutton encaja mucho mejor.

¿Y en lo musical? Influencias psicodélicas, mucha variedad rítmica, y mucha épica. Las antiguas influencias no han abandonado del todo al combo californiano, ya que los ramalazos doom o folk siguen presentes en algunos fragmentos. Como novedad, aquí nos topamos con toques de stoner rock. Y es aquí donde el disco, para mi gusto, pierde puntos. Quizás sea por una producción que no consiguió el efecto deseado, pero la cosa adquiere tintes pesados que no me terminan de cuadrar, en ocasiones con un sonido demasiado sucio.

Un aspecto en el que han hecho mayor hincapié es en el aspecto sinfónico. Son varios los temas con reminiscencias de Queen. Como lo pueden ser The Day The City Died (posiblemente el mejor corte del álbum), o la balada emotiva Summer Tears. Y es que aún a pesar de haber perdido versatilidad, el grupo sigue siendo ofreciendo temas muy variados. Un disco que podrá gustar tanto a los amantes del heavy más clásico, como a los de los sonidos más setenteros. Y, por supuesto, los del metal progresivo más cañero y técnico, pues para ellos hay temas como The Grain o Romance Valley.

Lo cierto es que es un gran disco. Pero no puedo, aunque quiera, colocarlo a la altura de sus tres primeros discos. La marcha de Mike Scalzi en el 2006 se notó y se sigue notando. Parecen incapaces de superar el altísimo listón que dejó sendas obras maestras como The August Engine o The Locust Years. Con este 17th Street se quedan cerca, si. Pero su época dorada parece haber pasado ya. Pero bueno… estamos ante un trabajo superior sensiblemente a su relativamente decepcionante predecesor, el primero sin el citado Scalzi. No hay que perder las esperanzas de que retomen su gloria perdida. Aunque, en cualquier caso,si siguen sacando discos tan buenos como este, de poco nos podemos quejar.

Nota personal: 8/10

http://www.angrymetalguy.com/wp-content/uploads/2011/11/Hammers-of-Misfortune-300x300.jpg

1. 317 03:39
2. 17th Street 04:41
3. The Grain 07:14
4. Staring (The 31st Floor) 03:47
5. The Day the City Died 04:30
6. Romance Valley 05:19
7. Summer Tears 06:37
8. Grey Wednesday 03:58
9. Going Somewhere 10:05

Artículo original: http://musicadesarara.blogspot.com/2011/12/hammers-of-misfortune-17th-street.html

Vill du inte se annonser? Uppgradera nu

API Calls