tisdag 14 Aug 2012, 18:34

У шалёныя 90-я ў Варшаве я пазнаёміўся з паўтузінам ускраінных гіпермаркетаў, пакуль такі не знайшоў гэты дыск. Уяві, як было патлумачыць, што мне трэба зэспул Erasure і альбом — таксама Erasure. Урэшце на нейкай вуліцы раманаабрахама прадавец вывудзіў кружэлку з распродажнага коша. А ў мяне нават CD-прайгравальніка тады яшчэ не было. Затое дыск — самы-сапраўдны-ліцэнзійны.
Гэта быў першы альбом Erasure, які не заняў першае месца ў UK-чартах, больш за тое, ён нават у дзясятку не ўвайшоў. У наступных альбомах Вінс і Эндзі пачалі хіліцца да большай танцавальнасьці і прастаты, але такога ўздыму не было. І я наўмысна не кажу пра посьпех. ErasureErasure — гэтая музыка, якая пульсуе пад скурай, гукавы наркотык, музычная жывая вада. Гэта гуказакадзіраваны партал, і ён працуе, і таму па барабане чарты, нотныя граматы ды арыентацыі.