tisdag 8 Jul 2008, 13:29
Donderdag 3 juli: Een goed begin is het halve werk!
Donderdagmiddag 16:25 en Werchter is begonnen met een optreden van Air Traffic. Zolang de zanger een gitaar in handen heeft is het een redelijk begin van het festival. Zodra hij achter de piano kruipt, gaat het op den duur toch te veel op Keane lijken. Na ongeveer een half uurtje spoedden wij ons naar de tent waar we nog net de laatste liedjes van Modern Skirts mee kunnen pikken. Zij stonden de avond ervoor nog in het voorprogramma van R.E.M. en doen het niet onverdienstelijk. We komen echter in de tent voor het bandje erna: Vampire Weekend. We worden niet teleurgesteld, integendeel, het eerste hoogtepunt van Werchter is een feit! Met laarzen aan spelen deze jongens uit New York een vrolijke mix van Indie en Afrikaanse muziek. Anno 2008 kunnen we Paul Simon langzaamaan gaan vergeten… Na dit geweldige optreden even tijd om uit te puffen op het veld bij de tent terwijl The National op het podium zijn kunsten vertoond. Niet echt gevolgd maar zij krijgen een herkansing op Haldern. Inmiddels was ook de tijd aangebroken voor de eerste hoosbui. Binnen een half uurtje was alles zeiknat. Gelukkig konden we onszelf droogdansen op de beats van Shameboy. Een leuke dance-act à la Justice en Digitalism. Hierna was het weer droog dus op naar het hoofdpodium waar Lenny Kravitz net bezig was met zijn toegift. ‘Are You Gonna Go My Way’ en ‘Fly Away’ blijven toch leuke nummers hoor. Het hoogtepunt van de dag komt op naam van R.E.M.. Een geweldige set geweldig uitgevoerd. Een gebalanceerde mix van nieuw en oud werk. Het nieuwe werk komt live prima tot zijn recht en het oude werk blijft natuurlijk goed. Kippenvelmomentje bij ‘Let Me In’, het nummer geschreven naar aanleiding van de dood van Kurt Cobain. De afsluiting van The Chemical Brothers mag er ook zijn. Een geweldige lichtshow in combinatie met de pompende beats maakt het tot een indrukwekkend optreden.
Vrijdag 4 juli: Het venijn zit hem in de staart!
Vrijdag is het de hele dag 30 graden en volop zonnig en het lijkt wel of de bandjes die overdag spelen daar ook last van hebben. Er is overdag weinig dat mij kan boeien. Patrick Watson blijft natuurlijk altijd leuk om te horen maar echt minder sloom word je er niet van… Ondertussen gaat bereikt ons ook het bericht dat Pete Doherty zijn ‘Verlaat de gevangenis zonder te betalen-kaart’ is vergeten in te leveren en Babyshambles dus niet zal optreden op Werchter. Jammer, door het eerste potentiële hoogtepuntje van de dag kunnen we een streep zetten. Het moment van het enige stukje metal op Werchter is aangebroken als Slayer het hoofdpodium betreedt. Wat ook een hoogtepuntje voor mij had kunnen zijn valt vies tegen. Er straalt weinig enthousiasme uit waardoor het overkomt alsof ze gewoon hun standaard ding doen. Tevens faalt de geluidsman erin om de briljante riffs op het juiste volume ons trommelvlies te laten raken. Jay-Z, Duffy, Zita Swoon en The Verve laten we lekker voor wat het is om een beetje te shoppen. ’s Avonds is het dan eindelijk tijd voor Neil Young. Deze ouwe rocker is het zeker nog niet verleerd en zet een puike show neer. Tussendoor toch ff gluren bij Hot Chip, daar is een prima feestje aan de gang. Weer terug bij het hoofdpodium speelt Young nog steeds de sterren van de hemel. Na The Who de tweede legendarische rockheld(en) die ik zie op Werchter. Ook in dat opzicht is Werchter altijd prima vertegenwoordigd. Hoogtepunt van de dag is afsluiter Moby. In een energieke liveshow mixte hij al zijn klassiekers aan elkaar met behulp van een prima zangeres.
Zaterdag 5 juli: Gelukkig viel niet alles in het water!
Zaterdag was het begin van een topweekend. Als tweede bandje in de tent konden we genieten van MGMT. Wat een geweldige show gaven ze weg. Dolenthousiast waren ze en de hele tent ging uit zijn dak toen ze mijn favoriet ‘Time To Pretend’ speelden. Vampire Weekend en MGMT zijn na dit weekend duidelijk mijn bandjes van 2008. Hierna was het de beurt aan The Hives op het hoofdpodium. Een zanger met een ego van hier tot Tokio en een gezonde dosis (zelf)spot, de combinatie voor een vermakelijk optreden. Helaas was het op dat moment al een paar uur aan het regenen waardoor het optreden van Editors een beetje in het water viel. Ook voor hen een herkansing op Haldern. Tijd om een droog plekje op te zoeken in de tent waar Kate Nash op dat moment haar kunstje vertoonde. Ach, een lief meisje met een grote bek en zwaar Engels accent, ik heb er een zwak voor… Hoogtepunt in de tent die dag is Gnarls Barkley. De uistraling en geweldige stem van Cee-Lo in combinatie met de geweldige soulcomposities van Dangermouse zorgen dat je geen moment je aandacht verliest en zwepen de hele tent op. Hoe saai is het om daarna naar Sigur Rós te moeten luisteren op het hoofdpodium voordat Radiohead daar afsluit. Of het nu door de vermoeiende dag (omdat je vanwege de regen niet even een moment hebt kunnen zitten), door het saaie eerste half uur of het gebrek aan bekende nummers in de set komt, Radiohead stelde zwaar teleur. Waarschijnlijk is het een combinatie van die drie. Bij ‘Jigsaw Falling Into Place’ eindelijk een momentje van ze kunnen genieten waarna dat pas weer vervolg kreeg tijdens de toegift met ‘Paranoid Android’. Ik miste bijvoorbeeld ‘No Surprises’, ‘Karma Police’, ‘Street Spirit’ en mijn favoriet ‘Pyramid Song’.
Zondag 6 juli: Lest best!
Zondag beginnen we de dag met de Balkan Beats van DeVotchKa. Wat een manier om wakker te worden, heerlijk! Vanuit het gras (het is inmiddels weer droog en een aangenaam temperatuurtje) horen we Tim Vanhamel zijn liedjes zingen, wat hij niet onaardig doet. Gelukkig is het geblèr van Anouk op het hoofdpodium nauwelijks te horen. The Kooks mogen laten horen dat ze nog steeds met veel plezier optreden, al is het alleen al om de groupies. Het komt hun, toch altijd weer leuke liedjes in ieder geval ten goede. Mark Ronson kan er live ook wat van. Zijn geniaal bewerkte covers zijn op album al een genot om naar te luisteren. Live, zonder bekende gasten maar uitstekende vervangers, is het ook een waar feest om naar te luisteren. Herkenbare songs in een neo souljasje. Nick Cave is gekomen met zijn Grinderman, waarmee meteen de mooiste snor van het festival op het podium is beland. De snor, het symbool voor Rock ’n Roll, dat bewijzen ze weer bij deze! Het is weer tijd om te dansen als Justice de tent op stelten zet. Hoogtepunt van het optreden: de toegift, waarin hij de linkerspeakers opblaast en een geweldige remix van ‘Master Of Puppets’ ten gehore brengt. De tent wordt echter pas helemaal weggeblazen als Underworld begint. Wat is dat toch fantastisch, die hypnotiserende beats in combinatie met een visueel spektakel, ultiem genot! Ik kon het niet zien vanaf halverwege de tent maar het moet wel zo zijn dat er bij ‘Born Slippy .NUXX’ gedanst werd tot aan de achterste eettentjes. O ja, dEUS mocht afsluiten, maar dat deed er eigenlijk niet meer toe…