onsdag 11 Mar 2009, 12:23
David Byrne's optreden afgelopen avond in de Elizabethzaal was fantastisch. Dat en nog vele andere superlatieven!
Het was uiteraard geen re-enactment van de befaamde 'Stop Making Sense' tour van de Talking Heads indertijd, toch was het een zeer geslaagd optreden dat ik niet gauw zal vergeten. De sfeer was uitermate goed; zowel Byrne en z'n muzikanten als het publiek hadden er duidelijk zin in. De ondertussen 56-jarige Byrne, ongetwijfeld een van de meest charismatische artiesten ooit, is kennelijk nog steeds in vorm. De man heeft nog meer energie dan euhm drie 56-jarigen samen! Hij deed geregeld zijn typische grappige dansmoves al dan niet gecombineerd met booty-shaking. We zagen hem soms ook ter plaatse rennen. Zo'n optreden is gewoonweg het equivalent van een intense fitness-sessie!
Het eerste wat opviel toen Byrne & co het podium bestegen, was het feit dat ze allen in het wit gekleed waren. Byrne heeft al heel licht grijs - zeg maar spierwit - haar, zodat hij nu zeker een opvallende verschijning was. Bovendien kleurde het lichtspel de witte kledij in met een tint die het best bij de song paste. Het was een aangenaam effect, en niet overdadig en ronduit irritant zoals vele lichteffecten die tegenwoordig concerten quasi bekampen.
Byrne werd vergezeld door maar liefst tien mensen: vier muzikanten, drie backingvocals, en nog drie mensen wier functie me niet meteen duidelijk was. Toen deze laatsten echter begonnen rond te huppelen werd het me duidelijk dat het dansers waren die bovendien aanhangers bleken te zijn van vrije expressie. Aanvankelijk vreesde ik dat ze iets te veel aandacht naar zich toe zouden trekken; maar gelukkig was dat niet het geval. Er was interactie tussen Byrne en de dansers, wat dikwijls amusante taferelen opleverde. (Zelfs de backingvocals konden kennelijk meer dan in tweede stem zingen!)
Over de setlist was ik ook tevreden. Byrne bracht een gevarieerde mix van "oud" Talking Heads materiaal en songs van z'n meest recente album, 'Everything That Happens Will Happen Today'. Hoewel dat album me wat teleurstelde, moet ik toegeven dat de tracks ervan live verassend goed klinken. De set begon en eindigde trouwens met twee 'ETHWHT' songs, respectievelijk (de zomerse catchy single) 'Strange Overtones' en 'Everything That Happens'. Natuurlijk keek iedereen toch stiekem het meest uit naar de Talking Heads songs. O.a. 'Once In A Lifetime', 'Burning Down The House', 'Take Me To The River' en 'Houses In Motion' werden erg enthousiast onthaald. De Talking Heads muziek is bovendien zo ritmisch en funky dat het onmogelijk is om stil te zitten. Ik zag dan ook mensen spontaan recht springen en een dansje uitvoeren. Ja zelfs ik stond het laatste halfuur net niet op m'n stoel te shaken.
Zelden heb ik een optreden gezien waar alles perfect één geheel vormde. Muziek, dans, lichteffecten etc. vulden elkaar voortreffelijk aan. Byrne kreeg welverdiend staande ovaties. En als dank kwam hij tot drie keer terug!
Once in a lifetime? inderdaad!