söndag 4 Dec 2011, 15:00
Tekst oryginalny
"A Louse is not a Home"
Sometimes it's very scary here; sometimes it's very sad;
sometimes I think I'll disappear; betimes I think I have.
There's a line snaking down my mirror :
splintered glass distorts my face,
and though the light is strong and strange
it can't illuminate the musty corners of this place.
There is a lofty, lonely, Lohengrenic castle in the clouds –
Yes, I draw my murky meanings there,
but seven years' dark luck is just around the corner
and in the shadows lurks the spectre of Despair.
A cracked mirror mid the drapes of the landing :
split image, labored understanding —-
I'm only trying to find a place to hide my home ….
I've lived in houses composed of glass
where every movement is charted,
but now the monitor screens are dark
and I can't tell if silent eyes are there.
My words are spiders upon the page,
they spin out faith, hope and reason —-
but are they meet and just, or only dust
gathering about my chair?
Sometimes I get the feeling that there's
someone else there :
The faceless watcher makes me uneasy,
I can feel him through the floorboards,
and His presence is creepy —-
He informs me that I shall be expelled ….
What is that but out of and into :
I don't know the nature of the door that I'd go through,
I don't know the nature of the nature
that I am inside ….
I've lived in houses of brick and lead
where all emotion is sacred,
and if you want to devour the fruit
you must first sniff at the fragrance
and lay your body before the shrine
with poems and posies and papers —-
or, if you catch the ruse, you'll have to choose
to stay, a monk, or leave, a vagrant.
What is this place you call home?
Is it a sermon or a confession?
Is it the chalice that you use for protection?
Is it really only somewhere you can stay?
Is it a rule-book or a lecture?
Is it a beating at the hands of your Protector?
Does the idol have feet of clay?
Home is what you make it, so my friends all say,
but I rarely see their homes in these dark days.
Some of them are snails and carry houses
on their backs;
others live in monuments which, one day,
will be racks –
I keep my home in place with sellotape
and tin-tacks,
but I still feel there's some other Force here :
He who cracks the mirrors and moves the walls
keeps staring through the eye-slits of the portraits
in my hall;
He ravages my library and taps the telephone –
I've never actually seen Him,
but I know He's in my home
and if he goes away,
I can't stay here either.
I believe – er – I think –
well, I don't know ……
I only live in one room at a time,
but all of the walls are ears, all the windows, eyes :
Everything else is foreign,
'Home' is my wordless chant :
mmmmmaah!
Give it a chance!
I am surrounded by flesh and bone,
I am a temple of living,
I am a hermit, I am a drone,
and I am boning out a place to be.
With secret garlands about my head
unearthly silence is broken :
the room is growing dark, and in the stark light
I can see a face I know —-
could this be the guy who never shows
the cracked mirror what he's feeling,
merely mumbles prayers to the ground where
he's kneeling :
"Home is home is home is home is home is home is me!"
All you people looking for your houses,
don't throw your weight around, you might
break your glasses
and if you do, you know you just can't see
and then how are you to find the dawning
of the day?
— Day is just a word I use to keep the dark
at bay,
and people are imaginary, nothing else exists
except the room I'm sitting in,
and, of course, the all-pervading mist —
sometimes I wonder if even that's real ….
Maybe I should de-louse this place;
Maybe I should de-place this louse;
Maybe I'll maybe my life away
in the confines of this silent house.
Sometimes it's very scary here; sometimes it's very sad;
sometimes I think I'll disappear; sometimes I think …..
Peter Hammill
Tłumaczenie
"Wesz nie jest domem"
Czasem jest tu bardzo strasznie, czasem bardzo smutno;
Czasami naprawdę myślę, że zniknę - za chwilę, że już to zrobiłem.
Na moim lustrze jest przecinająca je w pół rysa.
Spękane szkło zniekształca twarz
I choć światło jest silne i obce,
nie jest w stanie rozjaśnić zatęchłych kątów tego miejsca.
Strzelisty, samotny, Lohengreński* zamek w chmurach -
Tak, to tam tworzę swoje mroczne impresje,
Chociaż wiem, że siedem lat nieszczęścia czyha tuż za rogiem
A w cieniu czai się widmo Rozpaczy.
Pęknięte lustro rozdziela kotarę:
Zniekształcony obraz, utrudnione porozumienie —
Chciałbym tylko znaleźć miejsce, w którym mógłbym ukryć swój Dom…
Żyłem w domach wykonanych ze szkła,
Gdzie każdy ruch jest notowany.
Lecz teraz monitory są ciemne
I nie wiem, czy Ich ciche oczy wciąż tam są.
Moje słowa, niczym pająki na papierze
przędą nić wiary, nadziei i rozumu —
czy są jednak godne i sprawiedliwe**, czy tylko
gromadzą kurz u stóp mego krzesła?
Czasem mam wrażenie, że jest tam
ktoś jeszcze…
Obserwator bez twarzy.
Przyprawia mnie o dreszcze,
Czuję go przez deski podłogowe,
Jego obecność mnie przeraża —
To On poinformował mnie, że powinienem zostać usunięty…
Nie znam natury drzwi, przez które mam przejść,
Nie znam nawet natury natury,
Którą mam w sobie…
Żyłem w domach z cegły i ołowiu,
Gdzie wszelka emocja jest święta
I jeśli chcesz pożreć owoc,
Najpierw musisz poczuć jego zapach
I spocząć przed sanktuarium
Z wierszem, wiązanką i dokumentami —
A kiedy w końcu wyczujesz podstęp, będziesz musiał wybrać -
Zostać, jako mnich, lub odejść, jako tułacz.
Czym jest to miejsce, które nazywasz domem?
Czy jest to kazanie lub spowiedź?
Czy jest to puchar, którego używasz do obrony?
Czy naprawdę jest to tylko miejsce, w którym możesz się zatrzymać?
Czy jest to kodeks lub wykład?
Czy jest to uderzenie z ręki twojego Opiekuna?
Czy ten kolos ma gliniane nogi?
Domem będzie to, co takim uczynisz - mówią moi przyjaciele,
Ale rzadko widuję ich domy w tych ciemnych czasach.
Niektórzy z nich są ślimakami i dźwigają je
Na plecach;
Inni żyją w pomnikach, które pewnego dnia
Będą wieszakami -
Ja trzymam swój Dom w miejscu, dzięki taśmie klejącej
i gwoździom,
Lecz wciąż czuję, że działa tu jeszcze inna Siła…
Ten, który kruszy lustra i przesuwa ściany,
Wciąż patrząc przez wycięte w portretach oczy
Na moją salę;
To On pustoszy moją bibliotekę i zakłada podsłuchy -
Nigdy właściwie Go nie widziałem,
Ale wiem, że On jest w moim domu
I jeśli odejdzie,
Ja też nie będę mógł zostać.
Wierzę - eee - sądzę -
No dobrze, nie wiem…
Mieszkam teraz tylko w jednym pokoju,
Lecz wszystkie ściany są uszami, a wszystkie okna - oczyma,
Wszystko inne jest obce.
"Dom" to mój niemy śpiew.
Mmmmmaah!
Daj mu szansę!
Jestem otoczony przez ciało i kość,
Jestem świątynią życia,
Jestem pustelnikiem, jestem trutniem
I oczyszczam to miejsce z kości!
Tajemnicze girlandy nad głową,
Przerwanie nieziemskiej ciszy.
Mój pokój spowija ciemność, w jaskrawym świetle
Dostrzegam znajomą twarz —
To może być ten facet, który nigdy nie pokazuje
Pękniętemu lustru, co czuje,
Tylko wciąż mamrocze modlitwy w stronę ziemi, na której
Klęczy:
"Dom to Dom to Dom to Dom to Dom to Dom to JA!"
Wy, którzy szukacie swoich domów,
Nie panoszcie się wokół -
Stłuczecie szkło,
A wtedy, wiecie, nic już nie zobaczycie
I w jaki sposób odnajdziecie świt,
Zwiastujący nadejście dnia?
— Dzień to tylko słowo, którego używam, by utrzymać ciemność
Na dystans,
Nawet ludzie są zmyśleni, nie istnieje nic
Poza pokojem, w którym siedzę
I, oczywiście, poza wszechogarniającą mgłą —
A czasami zastanawiam się, czy nawet to jest prawdziwe…
Może powinienem od-wszawić to miejsce.
Może powinienem od-miejscowić*** tę wesz.
Być może pozbawię realności nawet moje życie,
Wciąż przebywając w granicach tego cichego Domu.
Czasem jest tu bardzo strasznie, czasem bardzo smutno;
Czasami naprawdę myślę, że zniknę; czasami myślę, że…
* Prawdopodobnie chodzi tu o operę Wagnera. Mówi się, że zrobiła na Ludwiku II takie wrażenie, iż ten wyszedł i zbudował na jej podstawie zamek Neuschwanstein
** Od razu kojarzy się z kościelnym "Zaprawdę godne to i sprawiedliwe"? Słusznie.
*** Może nie do końca zgrabne tłumaczenie, ale sens gry słów to de-louse this place i to de-place this louse mam nadzieję zachowany.