Arkadaşlar merhaba,

Bildiğiniz üzere 2 senedir yayında olan progturk isimli web sitemiz yaklaşık bir aydır host problemleri yüzünden kapalı durumdadır. Ben de yurtdışında bulunduğum için yedeklere ulaşamadım (gerçi siteye ne olduğunu öğrenmemiz de epey zaman aldı) .

Yaşanan problemlerden dolayı server göçmüş ve db ile site silinmiştir. Siteye bu yüzden ulaşamamaktayız.

En son aldığımız 28 temmuz 2008 tarihli yedeğe yakın bir zamanda geçiş yapıp siteyi tekrar aktif konuma getireceğiz.

Bu konu hakkında sorusu olanlar mustaine@live.com hotmail&msn adresinden bana ulaşabilirler.

Görüşmek üzere.

öeh yazamadım, sildim durdum edebi bir çıkarım yapayım, insanların takdirini alayım, "ooo anıl'ım yardırmışsın" desinler diye kastım ama hiçbir boka benzemedi. ben de olanları anlatayım dedim.

dün gece rüya mıydı, rüyanın içinde bir rüya mıydı bilmiyorum ama çok net bir fısıltı duydum: "you're dead tonight" diyordu. rüya olduğuna eminim ama rüyanın hangi katmanıydı, hangi evresydi orasını hatırlamıyorum ama burdan bilinçaltımı bir sükunete davet ediyorum.

Saygıdeğer Anıl Okay Bilinçaltı birimi;

Öncelikle doğduğumdan beri rüyalarıma yön verdiğiniz için size şükranlarımı sunuyorum. Sizinle beraber geçen bu süreç içerisinde pekçok kez sizi takdirle karşılayıp, yaratıcı gücüme verdiğiniz şevkten ötürü insan içinde "çok büyük adam"…

Britanya'nın en iyi basçısı. Fazla söze gerek yok.

http://www.nytrash.com/images/suede2.jpg

tiamat'ın wildhoney albümünden… johan edlund'un sevgilisine adadığı harikulade albümün konseptini özetleyen… edlund'un aşk sarhoşluğu'nun yansıması, yüz güldüreni, "yaa sahi" dedirteni.

edlund bu albümü bitirdikten 2 sene sonra kendisinden ayrılan sevgilisine teonanactl şarkısında şöyle hitap eder;

"if you begin to fall, please have some more,
you could stay at my place if you want, i'll sleep on the floor"

Ruh halim; hiç olmadığım kadar huzursuz.

Nedeni apaçık ortada ama ben görmezden gelmeyi tercih ediyorum. Her zaman yaptığım gibi içimdeki kasırganın bir parçası yapıyorum onu. Sanki bir gün gelecek de bütün öfkesiyle zihnimi ve bedenimi yok edecekmişçesine pis pis sırıtıyor en diplerden. Özgürlüğün tadına bakacağını sanan bu adi kasırga daha beni tanıyamamış besbelli. Ne kederler, kararsızlıklar, aşklar gömdüm ben sana, daha bir o kadarı da yolda, şüphen olmasın.

Çok değil, şu sağ kolumda bir kaç kas daha fazla olsaydı şu anda birisini çok kötü dövüyor olabilirdim, muhtemelen dövüyordum. Döverdim döverdim. Kesin yapardım bunu. Taze kan kokusuna ben de hasretim çünkü!…

Şu sıralar geceleri garip rüyalarla boğuşuyorum. Bazılarının sonunda aniden yataktan fırlıyorum, bazılarında sadece bir çığlık ile geçiştiyorum. Genelde duygusal olmayan, amerikan filmivari rüyalar bunlar ve bir iki güne kalmadan hafızamdan siliniyorlar. Arada sırada ilginç olanlar da çıkmıyor değil. Geçen geceki rüyamda timsahın ağzına kafamı koyan da ondan önceki gece sahilde rakı içende bendim. Rakıyı sevmem.

Bunların kesinlikle anlam taşıdığını düşünmüyorum. Düşünseydim çoktan rüya tabircisiyle ahbap olmuştum. Aslında dün gördüğüm şey, "aşk" - yani aşık olmak değil | tamam aşık olmak da vardı işin içinde ama teması aşkın kendisiydi| - benim gibi aşık olmayı beceremeyen biri için ilginçti. Hatta yıllar sonra…

Steven Wilson önderleğindeki Porcupine Tree çaktırmadan kariyerindeki 20. yıla ulaşmak üzere ve grubun her şeyi gün geçtikçe çok daha çekici bir hal alıyor. Pek az 1990 larda çıkıp, 2000 lerde meşhur olan grup beni böylesine etkiledi ve müptelası yaptı (Riverside, Pain of Salvation ve Porcupine Tree ve Anathema ölümcül dörtlü). Aslına bakarsanız, Porcupine Tree'yi ilk dinlediğimde nefret etmiştim! Hatta muhtelif arkadaşlarıma "abi P.T. diye bir grup var bi s*k*m anlamadım" dediğim dahi olmuştu. Şans eseri ruh halimin berbat olduğu gecelerden birinde rastgele "the creator has a mastertape" çalıyordu traş olurken. Çok iyi hatırlıyorum köpüklü köpüklü bilgisayarın…

jeff waters, Annihilator markası ile yıllardır thrash metal piyasasında taviz vermeden yoluna devam etmeye çalışıyor. Dediğim gibi, Annihilator bir marka hem de metal piysası için halen oldukça büyük ve heyecan verici. Jeff Waters garip ve yeteri kadar değer görmemiş bir kariyere sahip. Bir zamanlar "Alice in Hell", "Set the World on Fire" ve "Never, Neverland" ile şizo konsepti ile yarıp geçiren ve halen Annihilator'ın yüzde 80'ini oluşturduğuna inandığım bu üç şaheserden sonra Jeff Waters uzun bir süre yanlış tercihler yaptı. "King of The Kill" ve "Refresh the Demon" da davul hariç bütün enstrümanları çalıp, vokal yapıp, sadece davulu Randy…

bazen şanssızlıklar oldukça faydalı olabiliyor. 26. istanbul film festivali de bunlardan birine sahne oldu. tahmin ettiğimiz gibi the fountain'e bir saat öncesinden bilet bulamadık ve film başlayana kadar beklemeye karar verdik. festivalde her filmde olan şey bu sefer olmadı. herkesin arkadaşı geldi, kimse kimseyi ekmedi. bir şekilde o salon o gün tamamen doluydu.

bizdeki şanssızlığın şanslı tarafı, bir kaç saat sonra emek sinemasında last days'in gösterilecek olmasıydı. bileti aldık, gezdik dolaştık. kısa bir kuyruktan sonra fuaye'deydik. ve tam karşımızda tanıdık bir yüz duruyordu, gus van sant. şaşırmıştık, haberimiz yoktu kendisinin geleceğinden. zaten o an anladım o günün özel olacağını.

neden…

evet arkadaşlar megamefta, haavi, dusyasami, difteri, sumero, sylviaturtasi girişimiyle başlayan projemiz kısa bir süre sonra hayat bulacak. voltran budur abicim !

screenshot da budur !

http://img299.imageshack.us/img299/3847/dandadan1xg8.jpg