tisdag 22 Okt 2013, 23:17

Już jakiś czas temu chciałem napisać tę notkę, jednak dopiero teraz nudzę się na tyle, by coś naklepać.

"Muszę przyznać, że jestem troszeczkę zagubiony
Zastanawiam się czasem, czy nie jestem wykorzystywany
Muszę więc czuwać, wyleczyć te chore myśli
Lecz jeśli nie czuję pod stopami ziemi, jak mogę znaleźć wyjście z tego labiryntu?"

Nie - nie będę bawił się w poetę. Przytoczyłem tekst utworu - te będą właśnie daniem głównym, podstawa po której będę się poruszał w tym wpisie. Drugą warstwą jest natomiast nasza rodzima muzyka, czy raczej głupie moim zdaniem przeświadczenie, że jest ona z góry skazana na bycie gorszą. Owszem, niewiele mamy światowej sławy zespołów cieszących się uznaniem - miło, że coś jednak idzie dalej w świat, ale co tworzone jest u nas i u nas zostaje?

"Stairs of dirt, steps of dust, the ideas that was born here,
among the pain, prayers, contracts, gave to faints this disease.
Houses with dark circles under windows and diseased skin,
purr softly thier melody, but you can't hear it in the ether.
And the sound's jammed stubbornly, as if offended.
If they wanted to speak, they could tell thier story.
Wrinkled faces, that plaster doesn't rejuvenate anymore.
Cracked walls of life, grooves on old paintings,
Collapsed roofs' temples, where the attic's hidding for kids,
a little bit of treasures, a little bit of fears. They're hidding cry in wings of birds"

Owszem, nie jest to muzyka najwyższej klasy, którą można jak równy z równym porównywać do zespołów światowej sławy. Te - pomijając znacznie łatwiejsze do przebrnięcia bariery językowe - nie są nimi bez przyczyny… no nie licząc 'fabryk', które 'produkują' 'towar', mający się po prostu dobrze 'zbywać'. Mimo wszystko, w obliczu zalewania nas muzyką ze wszystkich stron świata (choć głównie z zachodu), warto czasem sięgnąć ręką trochę bliżej, ale z własnej woli. Kryje się tu trochę perełek, ze świetnymi tekstami.

"Jestem tym, o którym zawsze zdawałaś się czytać.
Ogień w moich oczach już dawno się wypalił,
nic nie zostało dla mnie do powiedzenia czy zrobienia,
gdyż to wszystko już się nie liczy, odkąd straciłem Ciebie"

Problem w tym, że ciężko je docenić, prawda? Już czytając przytoczone tu teksty czuć diametralną różnicę w odbiorze. Angielskie teksty zdają się być bardziej "artystyczne", pisane z większą finezją. Osobiście stawiam na to, że człowiek nie potrafi docenić tego, co podaje mu się na talerzu. W zbyt małym stopniu angażuje się w to, co artysta chce powiedzieć - co w przypadku angielskich tekstów jest małym problemem. Język, który nie jest ojczysty zmusza do myślenia. Mamy dużo wyraźniejsze obrazy opisywanych widoków, czujemy to co autor chciał, byśmy czuli. Lek na to przypisywany jest bez recepty. Skupić może się każdy - tak długo i tak intensywnie jak tylko chce - wystarczy tylko zostawić ignorancję daleko za sobą. I to wszystko. Nie jest to jednak odruch kiedy wszystko wydaje się na to zbyt proste - czego wynikiem jest wrażenie, że odbieramy niezwykle płytki tekst. Wystarczy to zwalczyć i polska nabiera kolorów.

"From the pain I create the day,
I scream above the laugh.
Loneliness is calling me, to fight the shadow.
A flower it is… and a thorn.
A night will blow with dream,
I will see a sky where the grey earth is."

Jeżeli ktoś zachował czujność i jest obeznany z twórczością cytowanych zespołów powinien zauważyć, że teksty były przetłumaczone z angielskiego na polski i odwrotnie. Taka mała pułapka - mam nadzieję, że skuteczna ;) Now go and be golden :)

http://www.youtube.com/watch?v=evew06BrGwU

Tłumaczenie "Pink Floyd - Dogs" z tekstowo.pl