lördag 20 Aug 2011, 8:48

Birileri Pink Floyd'u tanrılaştırmaya devam ettikçe iç huzurum kaçıyor, çok sevdiğim bir grubun karşısındaymış gibi gözükmek pahasına deliriyorum, çıldırıyorum, progresiviteme hakim olamayarak hırçınlaşıp, ötekileşmenin dayanılmaz hazzına kendimi bırakarak varoluşuma süperegzis bir tavırla karşı çıkarak her şeyi başa sarıyor ve bir YES bir CARAVAN bir CAMEL var, bir GENESIS bir KING CRIMSON var oturun oturduğunuz yerde koskoca bir ELOY var diyip haykırışlarımla etrafıma aydınlık müzikler saçmak istiyor ve bu maksimalist(!) cümleden ibaret günlük yazımı noktalandırıyorum NOKTA(.)